Eğitimde Yapay Zeka

"Bu çocuk derste zorlanıyor ama kimse fark etmiyor."

Oysa bir yapay zeka fark ederdi. Sınıftaki yüzlerce bakış arasında bir çift gözün kaygısını, geciken cevabın nedenini, aynı hatayı üçüncü kez yapan öğrencinin neye takıldığını. Çünkü iyi bir öğretmenin sezgilerini kopyalayamaz ama onun görmediğini gösterebilir.

Eğitimde yapay zekâ sihirli bir çözüm değil. Ama doğru kullanıldığında, sessiz bir destekçi. Her öğrencinin öğrenme stiline göre şekillenen içerikler, sesli geri bildirimler, anlık analizler ve öğretmene “Bak, burada bir şey var.” diyen sistemler… Bunlar artık geleceğin değil, bugünün araçları.

Kimi zaman bir dil uygulamasında, kimi zaman özel gereksinimli bir çocuk için geliştirilen destek sistemlerinde karşımıza çıkıyor. Ama özünde yaptığı şey çok insani: Anlamak.

Yapay zekâyı “öğretmenin yerine geçen robot” olarak değil, öğretmenin elini tutan görünmez bir yardımcı olarak düşünmeliyiz. Çünkü eğitim sadece bilgi değil, bağ kurma sanatıdır. Ve bu bağ, daha çok çocuğa, daha adil ve erişilebilir bir şekilde ulaşabilirse… İşte o zaman teknoloji amacına hizmet eder.

Ve evet, hâlâ bazı sorular aklımızda:“Çocuklar ezberlemeye mi başlar, düşünmeye mi?”, “Duygusal zeka ekran başında gelişir mi?”

Ama burada mesele, insanın yerini teknoloji alsın mı değil. Mesele, insanı yalnız bırakmasın. Eğitim sadece bilgiye erişmek değil; kendini güvende hissetmek, anlaşılmak, kendi hızında ilerlemek. Ve bazen bir çocuk o güveni bir ekrandan değil, onu destekleyen bir sistemden alabiliyor. Çünkü hepimiz biliyoruz, bazen fark edilmek bile bir çocuğun hayata tutunması için yeterli oluyor.

Özetle: AI ne öğretmen ne öğrenci. Ama ikisinin arasındaki görünmeyen köprü olabilir. Yeter ki köprünün neden kurulduğunu unutmayalım.